Na wigi­lij­nym stole usta­wiamy krzyż i świecę (np. Wigi­lij­nego Dzieła Pomocy Dzie­ciom). Kła­dziemy Pismo Święte oraz opłatki. Tra­dy­cja zachęca, aby zosta­wić jedno miej­sce wolne. Sym­bo­li­zuje ono pamięć o oso­bach samot­nych, bez­dom­nych, naszych bli­skich zmar­łych lub tych, z któ­rymi z róż­nych powo­dów nie możemy być w wigi­lijny wie­czór. Naj­waż­niej­szym momen­tem wigi­lij­nego wie­czoru jest odczy­ta­nie Ewan­ge­lii o Bożym Naro­dze­niu, która przy­po­mina nam o tym, że Pan Bóg przy­cho­dzi, by zamiesz­kać także w naszej rodzinie.

Pro­wa­dzący zapala świecę ze sło­wami: Świa­tło Chry­stusa.
Wszy­scy: Bogu niech będą dzięki.
Pro­wa­dzący: W Imię Ojca i Syna, i Ducha Świę­tego.
Wszy­scy: Amen.

Ktoś z domow­ni­ków odczy­tuje frag­ment Ewan­ge­lii o naro­dze­niu Pana Jezusa (Łk 2,1–14).

Z EWANGELII WEDŁUG ŚW. ŁUKASZA:
W owym cza­sie wyszło roz­po­rzą­dze­nie Cezara Augu­sta, żeby prze­pro­wa­dzić spis lud­no­ści w całym państwie. Pierwszy ten spis odbył się wów­czas, gdy wiel­ko­rządcą Syrii był Kwiryniusz. Wybierali się więc wszy­scy, aby się dać zapi­sać, każdy do swego miasta. Udał się także Józef z Gali­lei, z mia­sta Naza­ret, do Judei, do mia­sta Dawi­do­wego, zwa­nego Betle­jem, ponie­waż pocho­dził z domu i rodu Dawida, żeby się dać zapi­sać z poślu­bioną sobie Maryją, która była brzemienna. Kiedy tam prze­by­wali, nad­szedł dla Maryi czas rozwiązania. Porodziła swego pier­wo­rod­nego Syna, owi­nęła Go w pie­luszki i poło­żyła w żłobie, gdyż nie było dla nich miej­sca w gospo­dzie. 
W tej samej oko­licy prze­by­wali w polu paste­rze i trzy­mali straż nocną nad swoją trzodą. Naraz sta­nął przy nich anioł Pań­ski i chwała Pań­ska zewsząd ich oświe­ciła, tak że bar­dzo się przestraszyli. Lecz anioł rzekł do nich: «Nie bój­cie się! Oto zwia­stuję wam radość wielką, która będzie udzia­łem całego narodu: dziś w mie­ście Dawida naro­dził się wam Zba­wi­ciel, któ­rym jest Mesjasz, Pan. A to będzie zna­kiem dla was: Znaj­dzie­cie Nie­mowlę, owi­nięte w pie­luszki i leżące w żłobie». I nagle przy­łą­czyło się do anioła mnó­stwo zastę­pów nie­bie­skich, które wiel­biły Boga sło­wami: 
«Chwała Bogu na wyso­ko­ściach, 
a na ziemi pokój ludziom Jego upodobania». 

Pro­wa­dzący: Usły­sze­li­śmy Dobrą Nowinę o tym, że Bóg przy­szedł na świat. Przy­cho­dzi także do nas. Pomó­dlmy się do Nowo­na­ro­dzo­nego, pro­sząc Go o potrzebne łaski dla naszej rodziny, dla naszych bli­skich i dla świata.

Panie Boże, udziel naszej rodzi­nie oraz przy­ja­cio­łom i zna­jo­mym daru miło­ści, zgody i pokoju. Niech świę­to­wa­nie pamiątki naro­dze­nie Two­jego Syna napełni nas rado­ścią i nadzieją. Cie­bie pro­simy…
Wszy­scy: Wysłu­chaj nas, Panie.

Panie Boże, pociesz i umoc­nij Dobrą Nowiną ogło­szoną w noc Bożego Naro­dze­nia ludzi opusz­czo­nych, samot­nych, cho­rych, ubo­gich. Cie­bie pro­simy…
Wszy­scy: Wysłu­chaj nas, Panie.

Panie Boże, ześlij pokój ludziom żyją­cym na tere­nach ogar­nię­tych wojną i prze­mocą, zwłasz­cza na Ukra­inie i w kra­jach Bli­skiego Wschodu – w Syrii, Iraku, Egip­cie, Liba­nie. Umoc­nij prze­śla­do­wa­nych i zabi­ja­nych za wiarę chrze­ści­jan. Cie­bie pro­simy…
Wszy­scy: Wysłu­chaj nas, Panie.

Panie Boże, obdarz życiem wiecz­nym naszych bli­skich zmar­łych (można wymie­nić imiona). Cie­bie pro­simy…
Wszy­scy: Wysłu­chaj nas, Panie.

Panie Boże, pobło­go­sław nas i te opłatki, któ­rymi podzie­limy się na znak miło­ści i prze­ba­cze­nia. Cie­bie pro­simy…
Wszy­scy: Wysłu­chaj nas, Panie.

Wszy­scy odma­wiają: Ojcze nasz…

Nastę­puje Łama­nie się opłat­kiem i skła­da­nie sobie życzeń.

Zasia­da­jąc do wigi­lij­nego stołu, pomó­dlmy się: Pobło­go­sław, Panie Boże, nas, ten posi­łek i tych, któ­rzy go przy­go­to­wali. Naucz nas dzie­lić się chle­bem i rado­ścią ze wszyst­kimi. Przez Chry­stusa Pana naszego. Amen.

Po wie­cze­rzy wigi­lij­nej jest naj­lep­szy czas na wspólne śpie­wa­nie kolęd.

Dru­kuj